2018.
Ik ging op 1 januari niet joggen.
10 dagen later had ik nog geen loopschoen aangehad. Ik deed wel een schamele poging om op de spinningfiets te zitten. 40 minuten lang heb ik meer met mijn telefoon zitten spelen dan fietsen. Ik keek ook meer naar de Lego film die zoonlief koos dan dat ik gefocust was op het fietsen.
Ook steek ik nu tijdens het schrijven van deze post een chocoladebroodje in mijn mond hoewel ik gisterenavond gezworen had om vandaag geen zoet te eten. De koffie met teveel melk kijkt me aan en lonkt me. Zo ook de luiheid.
Nee, het is geen spetterend begin van 2018 met toeters en bellen. Ik werd niet overvallen met een ingeving, er kwam geen groot licht of ik deed geen spectaculaire veranderingen.
Maar stilaan kom ik uit die winterslaap. Ik ga toch eens rustig joggen, een zwemles volgen en proberen meer geconcentreerd te fietsen. Want ik heb een plan. Een nieuw plan. Een nieuw doel.
Op 9 april 2018 sta ik opnieuw aan de start van een marathon (!). Die van Rome dit keer. Een marathonneke doen. Het klinkt alsof het een ordinair daguitstapje is maar ik groei weer stilaan in dat grotere doel.
En alsof dat nog niet genoeg is, staat in september mijn eerste kwart triathlon op de agenda! 1 km zwemmen, 40 km fietsen en 10 km lopen. Geen flauw idee wat dat zal worden want ik haat zwembaden en nog meer: ik haat mezelf in bikini. Om de pijn te verzachten heb ik een gouden badpak en gouden badmuts (met dank aan Lieselotte). Ik voel me weeral de vreemd eend in de bijt, maar ik overwin dat weer wel. Ik herken dat gevoel nu. Ik weet dat ik alles kan, op mijn eigen fucked-up manier.
PS. als iemand goede triathlonzwempakken kent in maat 40, graag advies. Want de meeste professionele zwemsters hebben geen borsten denk ik...
Ik ging op 1 januari niet joggen.
10 dagen later had ik nog geen loopschoen aangehad. Ik deed wel een schamele poging om op de spinningfiets te zitten. 40 minuten lang heb ik meer met mijn telefoon zitten spelen dan fietsen. Ik keek ook meer naar de Lego film die zoonlief koos dan dat ik gefocust was op het fietsen.
Ook steek ik nu tijdens het schrijven van deze post een chocoladebroodje in mijn mond hoewel ik gisterenavond gezworen had om vandaag geen zoet te eten. De koffie met teveel melk kijkt me aan en lonkt me. Zo ook de luiheid.
Nee, het is geen spetterend begin van 2018 met toeters en bellen. Ik werd niet overvallen met een ingeving, er kwam geen groot licht of ik deed geen spectaculaire veranderingen.Maar stilaan kom ik uit die winterslaap. Ik ga toch eens rustig joggen, een zwemles volgen en proberen meer geconcentreerd te fietsen. Want ik heb een plan. Een nieuw plan. Een nieuw doel.
Op 9 april 2018 sta ik opnieuw aan de start van een marathon (!). Die van Rome dit keer. Een marathonneke doen. Het klinkt alsof het een ordinair daguitstapje is maar ik groei weer stilaan in dat grotere doel.
En alsof dat nog niet genoeg is, staat in september mijn eerste kwart triathlon op de agenda! 1 km zwemmen, 40 km fietsen en 10 km lopen. Geen flauw idee wat dat zal worden want ik haat zwembaden en nog meer: ik haat mezelf in bikini. Om de pijn te verzachten heb ik een gouden badpak en gouden badmuts (met dank aan Lieselotte). Ik voel me weeral de vreemd eend in de bijt, maar ik overwin dat weer wel. Ik herken dat gevoel nu. Ik weet dat ik alles kan, op mijn eigen fucked-up manier.
PS. als iemand goede triathlonzwempakken kent in maat 40, graag advies. Want de meeste professionele zwemsters hebben geen borsten denk ik...
Reacties
Een reactie posten