Er is iets met Hans.
Ijzig koud is het buiten als ik in de auto stap. Met een aangedampte voorruit rij ik naar Heist-op-den-Berg. Een uurtje later stap ik binnen in een bijna even ijzig koude sportruimte. Cecile, de Franstalige yogalerares ontvangt me. Een Franstalige die Engels spreekt, ik blijf het grappig vinden, sorry. Maar Cecile lacht heel vriendelijk. Ze vraagt of ik al eens yoga deed, legt me uit wat zij doet en moedigt me aan om het volgende uur vooral te ontspannen. Ik heb het nog even te koud om me rustig te voelen maar de grote warmeluchtblazer die opspringt, verandert dat gevoel. De warme lucht zwiert door de ruimte en op vier roze matjes ploffen vier paar vrouwenbillen die de benen direct omhoog tegen de muur zwieren. De les kabbelt rustig met trage oefeningen en stretchbewegingen. Ik leer vooral ademen en een goede houding aannemen. Een aantal oefeningen gaan helpen bij mijn looptrainingen, dat voel ik nu al. Mijn heupen leer ik openen en mijn achterdijspieren ontspannen. Ik merk waar ik niet flexibel genoeg ben zodat dat problemen geeft in mijn looptechniek. Ondertussen leer ik ook 'berusten' in een zelfde pose en die spanning toelaten. Mijn hoofd kalmeren, is de grootste uitdaging want ik ben teveel bezig met al de indrukken rond mij. De vloer is koud, mijn onderbroek zit niet goed en mijn haarelastiekje trekt. De drie andere vrouwen zijn hier vooral om stil te staan en de dag rustig te beginnen. Begrijpelijk als je denkt dat we altijd zo haasten om overal ergens te zijn. Na de les bedank ik Cécile en praat ik nog even met de andere dames. Terwijl ik mijn spullen bijeen raap, hoor ik de koffiemachine starten.
"Koffietje?" vraagt Hans. Daar zeg ik geen nee tegen.
En dan is het daar. De 'heid'. De gewoonheid. De normaalheid. De Kempenheid. De gezelligheid, alsof ik thuis ben. Een rommelige keuken, Hans in een gewone sportoutfit met een koffie in zijn hand. Twee klanten die aan het trainen zijn, babbelen op de achtergrond, Cecile drinkt een koffie aan de werktafel. Geen boe of ba. Geen m'as-tu vu. Geen schone schijn. What you see, is what you get.
"Was het niet te koud?" roept Hans nog even naar de drie andere dames die vertrekken.
"We hadden een dikke trui bij, geen probleem". "Daar gaan we niet voor wegblijven hoor", voegen ze er nog aan toe.
Hans lacht. Hier krijg je geen voorkeursbehandeling of gereserveerde parkeerplaats, geen hip water met een smaakje of trendy BV's onder het zweet. Maar er is iets met Hans en deze studio. Je krijgt een thuis, een koffietje en een babbel na je training. Meer heeft een mens toch niet nodig?
Trainen met Hans doe je hier.
Ijzig koud is het buiten als ik in de auto stap. Met een aangedampte voorruit rij ik naar Heist-op-den-Berg. Een uurtje later stap ik binnen in een bijna even ijzig koude sportruimte. Cecile, de Franstalige yogalerares ontvangt me. Een Franstalige die Engels spreekt, ik blijf het grappig vinden, sorry. Maar Cecile lacht heel vriendelijk. Ze vraagt of ik al eens yoga deed, legt me uit wat zij doet en moedigt me aan om het volgende uur vooral te ontspannen. Ik heb het nog even te koud om me rustig te voelen maar de grote warmeluchtblazer die opspringt, verandert dat gevoel. De warme lucht zwiert door de ruimte en op vier roze matjes ploffen vier paar vrouwenbillen die de benen direct omhoog tegen de muur zwieren. De les kabbelt rustig met trage oefeningen en stretchbewegingen. Ik leer vooral ademen en een goede houding aannemen. Een aantal oefeningen gaan helpen bij mijn looptrainingen, dat voel ik nu al. Mijn heupen leer ik openen en mijn achterdijspieren ontspannen. Ik merk waar ik niet flexibel genoeg ben zodat dat problemen geeft in mijn looptechniek. Ondertussen leer ik ook 'berusten' in een zelfde pose en die spanning toelaten. Mijn hoofd kalmeren, is de grootste uitdaging want ik ben teveel bezig met al de indrukken rond mij. De vloer is koud, mijn onderbroek zit niet goed en mijn haarelastiekje trekt. De drie andere vrouwen zijn hier vooral om stil te staan en de dag rustig te beginnen. Begrijpelijk als je denkt dat we altijd zo haasten om overal ergens te zijn. Na de les bedank ik Cécile en praat ik nog even met de andere dames. Terwijl ik mijn spullen bijeen raap, hoor ik de koffiemachine starten.
"Koffietje?" vraagt Hans. Daar zeg ik geen nee tegen.
"Was het niet te koud?" roept Hans nog even naar de drie andere dames die vertrekken.
"We hadden een dikke trui bij, geen probleem". "Daar gaan we niet voor wegblijven hoor", voegen ze er nog aan toe.
Hans lacht. Hier krijg je geen voorkeursbehandeling of gereserveerde parkeerplaats, geen hip water met een smaakje of trendy BV's onder het zweet. Maar er is iets met Hans en deze studio. Je krijgt een thuis, een koffietje en een babbel na je training. Meer heeft een mens toch niet nodig?
Trainen met Hans doe je hier.
Reacties
Een reactie posten