Geeft sport mij eigenlijk een blij gevoel?
In het begin voelde ik tijdens een sessie met mijn personal trainer vooral een gevoel van onmacht. Ook de eerste loopwedstrijd was niet echt een succes. Hoe meer ik sportte, hoe meer ik namelijk voelde wat ik nog NIET kon. In het begin was het gevoel dus niet altijd positief. Ik kwam vaak eerder gefrustreerd thuis dan blij. Ik deed in mijn ogen een oefening die zo simpel leek en ik kon het niet. Mijn zelfvertrouwen kreeg een deuk. Het heeft best wel een paar maanden geduurd. En toen veranderde dat. Ineens voelde ik wat het betekende om te sporten. Ik voelde het in mijn lichaam en in mijn hoofd. Ik ben mijn lichaam iets aan het leren wat het niet kon. Zoals bij kinderen. Kinderen kunnen eerst niet stappen, dat duurt een tijd, je ziet de fases, je ziet de onmacht, de teleurstelling, gevolgd door enthousiasme, doorzettingsvermogen en tot slot het resultaat: ik kan stappen! Zo kon ik niet hardlopen bijvoorbeeld en nu kan ik dat wel. Ik kon mijn tenen niet aanraken als ik doorbuig en nu wel. Ik kon geen plankhouding en nu wel. Vreemd. Je beseft eerst niet dat je iets niet kunt totdat je het wel kunt.
Ik ging door die gevoelens van onmacht naar de gevoelens van controle en blijheid. Als ik nu een trainingssessie doe of als ik me inschrijf voor een loopwedstrijd, dan voel ik me blij. Sterker. Frisser. Vrouwelijker. In het begin voelde geld neerleggen voor sport aan als de betaling van een hospitalisatieverzekering: een noodzakelijk kwaad. Met de tijd veranderde dat en nu voelt het aan als een investering in mijn lichaam, een cadeautje voor de binnenkant en de buitenkant van mijn lichaam. Want mijn lichaam verdient wel eens een oppeppertje.
In het begin voelde ik tijdens een sessie met mijn personal trainer vooral een gevoel van onmacht. Ook de eerste loopwedstrijd was niet echt een succes. Hoe meer ik sportte, hoe meer ik namelijk voelde wat ik nog NIET kon. In het begin was het gevoel dus niet altijd positief. Ik kwam vaak eerder gefrustreerd thuis dan blij. Ik deed in mijn ogen een oefening die zo simpel leek en ik kon het niet. Mijn zelfvertrouwen kreeg een deuk. Het heeft best wel een paar maanden geduurd. En toen veranderde dat. Ineens voelde ik wat het betekende om te sporten. Ik voelde het in mijn lichaam en in mijn hoofd. Ik ben mijn lichaam iets aan het leren wat het niet kon. Zoals bij kinderen. Kinderen kunnen eerst niet stappen, dat duurt een tijd, je ziet de fases, je ziet de onmacht, de teleurstelling, gevolgd door enthousiasme, doorzettingsvermogen en tot slot het resultaat: ik kan stappen! Zo kon ik niet hardlopen bijvoorbeeld en nu kan ik dat wel. Ik kon mijn tenen niet aanraken als ik doorbuig en nu wel. Ik kon geen plankhouding en nu wel. Vreemd. Je beseft eerst niet dat je iets niet kunt totdat je het wel kunt.
Ik ging door die gevoelens van onmacht naar de gevoelens van controle en blijheid. Als ik nu een trainingssessie doe of als ik me inschrijf voor een loopwedstrijd, dan voel ik me blij. Sterker. Frisser. Vrouwelijker. In het begin voelde geld neerleggen voor sport aan als de betaling van een hospitalisatieverzekering: een noodzakelijk kwaad. Met de tijd veranderde dat en nu voelt het aan als een investering in mijn lichaam, een cadeautje voor de binnenkant en de buitenkant van mijn lichaam. Want mijn lichaam verdient wel eens een oppeppertje.
Reacties
Een reactie posten