Ik sta te zweten in de parkeergarage van Decathlon
De mist begint al op te trekken wanneer ik thuis in de auto stap. Ook schemert het al een beetje. De tafel was nog niet afgeruimd en de kinderen moeten nog in bed. Toch ben ik vertrokken en moet ik moeite doen om de deur achter me toe te trekken zonder me zorgen te maken. Gaan de kinderen hun tanden wel poetsen? Geraakt de afwas in de vaatwasmachine en de overschotjes eten in een gesloten doos in de frigo? Het heeft niets te maken met mijn man of kinderen. Ik vertrouw zeker dat ze het alleen aan kunnen. Alleen kunnen moeders het beter. En sneller. En juister.
In de auto zet ik mijn eigen playlist op om in de stemming te komen. Na een ritje van 15 minuten kom ik aan bij Decathlon. De eerste verdieping, daar moet ik zijn, dus ik zoek hoe ik naar boven kan rijden. De scherpe bocht rij ik vlotjes omhoog en daar zie ik ze al staan. Twee dames en een man. De hele parking is verlicht terwijl het nu buiten goed donker is.
John, de trainer begroet me vriendelijk en ook de twee dames lachen me toe. Het lijkt een bizarre ontmoetingsplaats, maar het is wel heel gemakkelijk: de auto staat namelijk vlak bij de trainingsruimte geparkeerd. Ja, want hier gaan we trainen. De parkeergargage van Decathlon is de fitnessstudio van de dag.
Eigenlijk is dat heel goed bedacht: veel parkeerplaats, helemaal verlicht, bedekt tegen de regen en ruimte genoeg om te lopen en springen! De opkomst is mager en dat wijten de deelnemers en trainer aan een aantal zaken: blessures, geen kinderoppas, nog op het werk, te moe. Ik bedenk bij mezelf dat dat net ook de redenen zijn die in mijn boek 'Wat is jouw excuus staan. We laten het ons niet aan ons hart komen en zijn blij met deze exclusieve aandacht van een personal trainer. Een spel kaarten, rode elastieken en flessen water liggen op de grond. Wat gaat er hier gebeuren????
De opwarming van deze bootcamples is per twee. We duwen elkaar en doen allerlei bewegingen die ervoor zorgen dat je uit je evenwicht geraakt. De bedoeling is dat je je diepe buikspieren goed aanspant. Alles trilt vanbinnen en ik voel de spanning in mijn buik en lage rug.
Na de opwarming mogen we een speelkaart kiezen. Bij harten moet je push-ups doen. Bij klaveren gaan we springen, ruiten wil zeggen lunges doen en schoppen zijn squats. Ik trek al eerste een kaart, harten 7. Daar gaan we dan met zijn allen 7 keer push-ups doen. De trainer corrigeert en geeft tips over houding. Lukt de push-up niet van de tenen, geen probleem, vanaf de knieën kan ook. Zonder schaamte doe ik dat dan ook. We spelen dit spelletje een paar rondes totdat we genoeg lunges, squats, sprongen en push-ups hebben gedaan. De vermoeidheid begint al een beetje toe te slaan, maar tegelijkertijd krijg ik ook een energieboost.
Na het kaartspel gaan we een circuittraining doen. Drie oefeningen staan opgesteld en je schuift telkens door. Oefening 1 is iets met een elastiek en je benen. De tweede is iets met trekken aan die grote zwarte elastiek aan het plafond en oefening drie is iets met een gewicht terwijl je squat. We doen de oefening voor één minuut en schuiven dan door. Zo een paar rondes lang en de trainer geeft telkens zwaardere opties indien we dat wensen. We lachen tussendoor, moedigen elkaar aan en treiteren de trainer een beetje. Mijn buikspieren worden getest, mijn schouders belast, rug, armen, billen, alles komt aan bod.
Na het circuit sluiten we af met een rondje paardje spelen. Terwijl de trainer de oefening uitlegt, staan wij met zijn drieën te gieren bij het gedacht aan de paardenimitatie. Plotseling springt ook een deel van het licht uit. Blijkbaar hebben we nog verlichting tot 20.30u en dan gaat alles onherroepelijk uit. Spannend, we moeten dus echt voortmaken als we niet met paard en ruiter niet tegen de muur willen botsen. Ik kruip in een lange elastiek, mijn trainingsmaatje neemt die vast en ik galopeer naar voor alsof ik de sterkste Tinker van het land ben. De elastiek probeert me constant terug te trekken terwijl ik gas probeer te geven. Hilariteit alom vooral bij de hoefgeluiden en gehinnik van mijn buur.
We zwieren de elastieken af alsof het onze teugels zijn en stretchen onze spieren. Net als we allen willen doorbuigen, ploft het licht uit. Onder het romantische witte licht van iemands gsm doen we nog even verder. Een laatste zucht en applaus voor onszelf sluit de sessie af. Er werd goed getraind want ik voel alle spieren in mijn lijf, ook mijn lachspieren. Ik had nooit gedacht dat ik in de parkeergarage van Decathlon zoveel plezier zou beleven en nat van het zweet zou staan. We wuiven elkaar goodbye en ik stap één meter verder de auto in. Hoe gemakkelijk is dat. Hoe tof zou dat zijn als die parkeergarage vol met vrouwen zou staan die hinnikende paarden nadoen? Aan zoiets denk ik dus 's avonds in mijn bed.
- elke dinsdag en woensdagavond om 19.30u in de parking van Decathlon Turnhout. Just go there to try...
Reacties
Een reactie posten